1 De Godsspraak over Moab. Waarlijk, in de nacht is Ar-moab verwoest, verdelgd! Waarlijk, in de nacht is Kir-moab verwoest, verdelgd!
2 Men gaat op naar de tempel, Dibon naar de hoogten om te wenen; in Nebo en Medeba jammert Moab; ieders hoofd is kaal geschoren, elke baard is afgesneden.
3 Op zijn straten heeft men zich met rouwgewaad omgord; op zijn daken en op zijn pleinen jammert alles, wegsmeltend in geween.
4 Ook Chesbon en Elale schreeuwen, tot Jahas wordt hun stem gehoord; daarom maken Moabs gewapenden alarm, zijn moed begeeft hem.
5 Mijn hart schreeuwt om Moab; zijn vluchtelingen zijn al bij Soar, Eglat-selisia; ja, de helling van Luchit gaat men al wenende op, ook op de weg van Choronaim heft men een noodgeschrei aan.
6 Waarlijk, de wateren van Nimrim worden woestenijen, want het gras is verdord, het kruid is verwelkt, er is geen groen.
7 Daarom dragen zij over de Wilgenbeek wat zij gespaard en bewaard hadden.
8 Voorwaar, het geschreeuw is Moabs gebied rondgegaan, zijn gejammer klinkt tot Eglaim, zelfs te Beer-elim klinkt zijn gejammer.
9 Want de wateren van Dimon zijn vol bloed, maar Ik zal over Dimon nog meer brengen: een leeuw over de ontkomenen van Moab en over het overblijfsel des lands.